Een pretpark uit 1732

     Zelf een gekke plek gespot? Deel je locatie op deze blog!

Mijn meeste klasgenoten zagen er maandenlang reikhalzend naar uit, maar ik had vroeger echt een bloedhekel aan schoolreisjes. Ik weet dat het bizar klinkt voor een schrijver van boeken als 1000 Dingen Doen met Kinderen, maar het is niet anders. Oud Valkeveen, Kraantje Lek en zelfs de Efteling: ik had ze met liefde aan me voorbij laten gaan. Maar helaas was pret, net als lichamelijke opvoeding, een verplicht onderdeel van het curriculum.

Vooral de busreis vond ik een bezoeking. Slecht geveerde onderstellen, plakkerige snoeptrommeltjes die in toenemende staat van lauwheid de bus rondgingen en niet te vergeten de overspannen voorpret van mijn klasgenoten: ik kon er simpelweg niet tegen. Laat staan mijn maag. Minstens twee keer was ik te misselijk om bij nadering van het schoolplein samen met mijn klasgenoten onder de banken te kruipen: Van der Spek had het weer verpest. 

Mijn aversie tegen busreizen was extra wrang, omdat er pal naast mijn dorpsschool een juweel van een schoolreisjesbestemming lag. Een pretmagneet waar alleen de Efteling en Het Drielandenpunt aan konden tippen, zij het met moeite: de Bedriegertjes bij Kasteel Rosendael.  

Tuinarchitect Daniël Marot tekende eeuwen geleden voor deze onvoorstelbaar hippe attractie: een schelpengalerij met spontaan spuitende fonteintjes. Dat de Bedriegertjes maar één verdienste hadden - je wordt er nat - deed aan de pret niets af. Integendeel. In de jaren zeventig waren de Bedriegertjes een absolute topper op de bucketlist van elke lagere scholier. Vanaf mijn schoolplein had ik ze wel eens gadegeslagen: scholieren uit Schin-op-Geul, Bunschoten of Losser, die met glinsterende ogen uit de bus stapten en zich een uurtje later weer doorweekt aan boord hesen. Zij wel, dacht ik knarsetandend. Wij moesten zo nodig met de bus naar de andere kant van het land.

Vorig jaar zag ik eindelijk kans om met mijn jeugdtrauma af te rekenen. Het zou die dag ruim 30 graden worden: tijd voor een bezoek aan de verborgen fonteintjes. Ik bedacht dat de Bedriegertjes, als pretpark uit 1732, een perfecte bubbel in de tijd waren geworden. Waar elke zichzelf respecterende kinderattractie tegenwoordig een of meer rides heeft, die de inzittenden lijken mee te voeren naar een collectieve zelfmoord, teerden de Bedriegertjes nog op een thrill van net na de Tachtigjarige Oorlog: een nat pak!

Bij de ingang van Kasteel Rosendael was geen schoolbus te bekennen. De kinderen hadden plaatsgemaakt voor een handvol bejaarden die verspreid over het terrein de bezienswaardigheden in zich opnamen: een rozenperk hier, een kettingbrug daar. Dat bood mij de mogelijkheid om zonder pottenkijkers mijn gang te gaan. Voor zover de reglementen op Kasteel Rosendael een beetje wilden meewerken, want precies op de plaats waar ik veilig kon fotograferen - een grasveldje opzij van de Bedriegertjes -  stond een bordje 'verboden te betreden'. 

Ik besloot ouderwets voor de overtreding te gaan, toen ik in de verte twee oudere vrouwen zag naderen. Vlak voor ze bij de galerij waren, trokken ze hun schoenen uit  en ritsten hun tassen dicht. Tijdens de voorbereidende research  - koop hier alvast online uw tickets - hadden ze waarschijnlijk nog een lijstje met nuttige tips doorgenomen. Berg waardevolle spullen zoals uw mobiele telefoon van te voren op in een waterdichte tas. Dit uitje kon niet meer stuk.

Ze  trokken hun rok omhoog en begonnen vastberaden aan de oversteek. Na drie stappen begonnen de fonteintjes te spuiten.

'Zo,' zei de eerste vrouw. 

'Jaja,' zei haar vriendin. 

Ik dacht aan de klaterende kinderstemmetjes die hier tientallen jaren lang hadden geklonken. Het gegil als er weer een schoolklas door de fonteintjes was verrast. Aan de spanning die je als kind voelde omdat er elk moment een metershoge waterstraal tussen je voeten omhoog kon schieten. In gedachten zag ik voor me hoe de kinderen hun armen spreidden om het effect van de omgekeerde douche te vergroten. Een ervaring die deze twee fossielen zojuist hadden teruggebracht tot 'zo' en 'jaja'. 

Zo?

Jaja?

Vol afgrijzen schudde ik mijn hoofd. Wat een ongelofelijke non-attractie!  

Dat ze hier ooit schoolreisjes naar toe durfden te sturen!

De Bedriegertjes zijn één van de 111 locaties uit de Gekste Plek van Nederland. Klik hier om het boek te bestellen.